آرینا و رژلب

چند وقتی بود که آرینا همش می خواست رژلب بزنه.

با اینکه من خودم خیلی اهل آرایش نیستم ولی

دخملی علاقه عجیبی به این لوازم داره که البته می دونم

تو این سن کاملا طبیعیه.

با اینکه براش میز آرایش گرفتم ولی چون رژ اون

رنگ نداره و مصنوعیه راضی نمیشد.

اول از روانشناسی شروع کردم کلی هر دفعه باهاش صحبت کردم

که تو همین طوری خیلی خوشگلی و مث فرشته ها هستی.

ولی نشد که نشد و میگفت خب می خوام خوشگلتر بشم.

براش میگفتم که اینا یه مواد خطرناکی دارن که آدم رو مریض میکنه

و از اونجا که سوال بعدی رو همیشه حاضر داره میگفت تو اخبار گفته مامانی؟

و در کل این روشها موفقیت آمیز نبود.

اصرار من برای استفاده نکردن از لوازم آرایش اصلی

به خاطر مضراتش بود و اینکه حتی استفادش برای

ما هم خطرناکه و مدام راجب به سرب و مواد خطرناکی که توشونه

هشدار میدن. مخصوصا رژلب که معمولا  کامل خورده میشه.

تا اینکه یه روز وقتی داشتم مجله سیب سبز رو می خوندم، تو یکی از

صفحات راجب به مضرات رژلب نوشته بود و چند عکس ویروس کارتونی

هم رو یه رژلب برای تزیین گذاشته بود.

درست چند صفحه بعد هم راجب به خشکی لب نوشته بود

و عکس یه بچه ای رو گذاشته بود و دور لبش رو با

فوتوشاپ شبیه کویر ترک خورده کرده بود.

یکهو فکری به ذهنم رسید و

آرینا رو صدا کردم و گفتم بیا ببین این نی نی کوچولو از این رژلبهای

مامانش زده و این ویروسها که رووش بودن لبش رو گاز گرفتن

و اینطوری شده.

با تعجب فراوان یه چند دقیقه ای نگاه کرد

و بعد تا چند روز مجله رو با خودش داشت

و به همه نشون میداد و از بلایی که ویروسهای روی

رژلب به سر نی نی آورده بودن صحبت میکرد.

از اون موقع دیگه امکان نداره بگه به من رژلب بزنید

و همش از همون رژلب های خودش میزنه و میگه اینها برای بچه هاست

و من نباید از اونا بزنم.

شاید کارم بد بود و کمی ترسیده باشه ولی فکر میکنم ترسیدن از

رژلب بهتر از آسیب رسیدن بهشه.

دخملی معذرت می خوام ولی مجبور بودم.