یه پست مخصوص

صدایم را بشنو!

ای یگانه ای که از همه کهکشانها بالاتر نشسته ای

صدایم را که در آغوش گلها معطر شده به اتاقت راه بده

کجا به سراغت بیایم ای آخرین آرزوی من

در جنگلهای انبوه و شرجی شمال یا کوهستانهای مغرور غرب

یا مزرعه های نیشکر.

بیقراری ام را برای که گویم!

به پیچکهایی که هرگز تا ارتفاع تو قد نمیکشند.

یا درختانی که دستشان به دامان تو نمیرسد.

از تو فقط با دهانهایی گفتگو میکنم که بارها نام تو را بوسیده اند

ای نازنین تر از افسانه های ناگفته بضاعت من اندک است

هدیه ای برای تو ندارم جز لبخندهایی که طمع عشق دارند و

اشکهایی که از چشمه های ملکوت زلال ترند.

گیسوان تو میهن من است، من اهل شمال گیسوان توام

من و شقاقل و بالنگ هم زمان به دنیا آمده ایم

در روزی که دستهای محبوب تو در تپه های ازل سنبله و یاسمن ها را می آفرید

ای قشنگتر از روزهای عاشقی ای زیبنده تر از ساعتهای کوچک انتظار

پیوسته تو را می خوانم با دهانی که بوی گل سرخ میدهد و هر روز نام تو را میبوسم.

(محمد حسین مهدیزاده)